In 1999 begon het Apanjan Project met drie kinderen: Prem, Ajay en Raju. Alledrie waren de kinderen gevonden in de straten van Calcutta, in de steek gelaten en doodziek. Qua gedrag was Raju, de naam die hij kreeg bij zijn vondst, verreweg de grootste uitdaging. Wat hem precies mankeerde kon niemand zeggen. Autisme werd vaak geopperd, maar ondanks het feit dat het autistisch spectrum breed is paste hij daarbinnen eigenlijk nergens in. Hij was van alles, maar toch ook weer niet. Hij was in elk geval wél ondeugend, ongehoorzaam, dol op aandacht, luidruchtig, zeer aanwezig en Raju schopte graag alles in de war. Helemaal niet van plan om wat dan ook te leren gaf hij niks om prestatie en waardering. Toch, als je in Apanjan op bezoek kwam wilde hij graag naast je zitten, maar gaf je hem niet genoeg aandacht dan kreeg je een klap. Praten kon hij niet, wilde hij misschien niet – we hebben eerlijk gezegd nooit hoogte gekregen van wie hij precies was, waar hij vandaan kwam, van zijn gedachten en wat hij begreep. Maar we wisten dat hij in Apanjan gelukkig was, want dat liet hij wel degelijk merken. Er was een routine waarin hij graag meedraaide, hij voelde zich geborgen en geliefd en, het allerbelangrijkste, hij mocht zichzelf zijn, zijn vrolijke doch ondoorgrondelijke zelf. Stiekem hoopten we toch dat hij ons ooit nog een keer zijn echte naam zou vertellen, maar Raju stierf veel te vroeg. In 2013 werd een hevige epileptische aanval hem fataal, iedereen in Apanjan en Stichting the Banyan Trust was er kapot van.
RAJU
